Pierwsze dni z życia kierownika...

Powieść biznesowa odcinek #2

[…] Będę zarządzał sześcioma osobami.

28 lutego
Nie zaczęło się dobrze. Leon miał mnie, że się tak wyrażę, zapowiedzieć, ale figa z makiem. Wczoraj złamał rękę, zadzwonił do mnie i przesłał e-mailem ściągę, co mam powiedzieć na pierwszym spotkaniu. Napisał też do moich pracowników, że będę ich kierownikiem i że liczy na ich wsparcie.

Nie chciałbym okazać się niemęski, ale nie wiem czy mnie to nie przerasta.

Dobra, zobaczmy co jest w tej ściądze, którą dostałem….

Hmm, zastanawiam się jak przyjmie mój zespół takie przemówienie. Ja sam nie pamiętam by ktoś do mnie tak mówił. Jak zrobić by nie brzmiało to sztucznie? Ciekawe czy Leon też stosował takie przemówienia przed całym zespołem. Gdy mnie przyjmował do roboty to coś tam mówił, ale akurat nie pamiętam co. Coś o tym, że ważna jest komunikacja, że jak mam problem to też to jest jego problem – co nie znaczy, że będzie go za mnie rozwiązywał ale pomoże mi.
I jeszcze o lojalności…

W każdym razie zamierzam mówić tylko o tym, co będę na pewno przestrzegał. Żadnych rzeczy, które dobrze brzmią, ale i tak nikt na nie potem nie zwraca uwagi. Chcę być dobrym szefem i zbudować dobry zespół.

Zacznę pisać. W końcu jutro rano idę do roboty…
…Zastanawiałem się jak zacząć nasze pierwsze spotkanie, w nowej strukturze.
Trudno być kierownikiem w zespole, z którego że tak powiem „wyrosło się” . Ale mam nadzieję, że gdy będę się starał, to i Wy mnie wesprzecie…

***

1 marca
Ludzie w zespole byli nieco zaskoczeni moim przemówieniem. Trochę się ze mnie pośmiali, że taki jestem przejęty, ale mam wrażenie, że było w tym sporo życzliwości.
Nieco złośliwości też, jakżeby inaczej, jednak to norma i raczej obawiałbym się gdyby tego nie było.

Dobrze, część oficjalną mamy za sobą, następuje teraz proza życia.

Jeszcze nie bardzo wiem co mam robić. Brakuje Leona, żeby przekazał mi zadania. Więc na razie zostaje po staremu.

Ja kończę swoje zadania, ludzie na szczęście też wiedzą co mają robić.